بود درد مو و درمانم از دوست / بود وصل مو و هجرانم از دوست

 اگر قصابم از تن واکره پوست / جدا هرگز نگردد جانم از دوست

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

 در رفاقت رسم ما جان دادن است / هر قدم را صد قدم پس دادن است

 هرکه بر ما تب کند جان میدهیم / ناز او را هرچه باشد میخریم

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

چقدر سفت شده پدال دوچرخه دونفره دوستی مان!

 یا من خسته ام، یا شیب زیاد شده، شاید هم تو دیگر رکاب نمی زنی

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

آخر چه شد که این همه نامهربان شدی چیزی که خوش نداشتم ای دوست! آن شدی

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

دوستی چیزی برای هدیه نیست / طرح دریا و غروب گریه نیست

دوستی یک کلبه ویرانه نیست / صحبت از شمع و گل پروانه نیست

دوستی تنهای تنها یک تب است / بی تو ماندن در سکوت یک شب است . . .

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

رفیق یک دله غمخوار و یار باید ونیست / فغان چه ها که در این روزگار باید ونیست

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

هرکـس به طریقی دل ما میشکند / بیگانه جدا ، دوست جدا میشکند

بیگانه اگر میشکند حرفی نیست / من در عجبم دوست چرا میشکند

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

هر چند که از آینه بی رنگ تر است / از خاطر غنچه ها دلم تنگ تر است

بشکن دل بی نوای ما را ای رفاقت ! / این ساز شکسته اش خوش آهنگ تر است

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

من از پاکدلانم که زکس کینه ندارم یک شهر پُر ا ز دشمن و یک دوست ندارم

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

عشق آمد و شد چونم اندر رگ و پوست / تا کرد مرا تهی و پر کرد ز دوست

اجزای وجودم همگی دوست گرفت / نامی است ز من بر من و باقی همه اوست

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

فریاد مردمان همه از دست دشمن ست فریاد ما از دل نامهربان دوست

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

یا رب ! دل دوستان پر از غم نکنی ! ... با تیر قضا ، قامت ما خم نکنی ! 

ای چرخ تو را به حق قرآن ، سوگند ... یک مو ز سر رفیق ما کم نکن !

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

یاد یاران هرکجا باشند برما واجب است ، ما رفیق نارفیق شهر غمها نیستیم

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

دوستان با وفا سایه گستر لحظه های تلخ و شیرین روزگارند ، سایه ات برقرار

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

با خون غم نوشتم غربت مكان ما نیست ازیاد بردن دوست هرگز مرام ما نیست

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

یاد ما خواه بکن خواه مکن مختاری / لیکن ای دوست بدان کنج دلم جا داری

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

مست عشقم مست شوقم مست دوست / مست معشوقی که دنیا دست اوست |

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

خاک پای دوست شدن در نزد ما یک آرزوست،تا مگر قابل بداند جانمان تقدیم اوست

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

چون میسر نیست مارا کام دوست ، عشق بازی می کنیم با نام دوست

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

ای دوست گلی به یادگار بفرست ، گر لایق گل نیستم خار بفرست

از بهر خدا ، نه از بهر دلت ، من پیامی داده ام تو جوابی بفرست

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

هر دوست که دم زد ز وفا دشمن شد هر پاکروی که بود تردامن شد

گویند شب آبستن و این است عجب کاو مرد ندید از چه آبستن شد