رمان پارمين

سارا چند قدم عقب رفت و به او خیره شد.

- عالی شدی ... خوش به حال داداشم

به تصویرش درون آینه نگاه کرد ، شبیه گرگی در لباس میش بود. از خودش منزجر شد و صورتش را برگرداند.

- حالت خوب نیست ؟

اخمهایش را از هم باز کرد و لبخندی مصنوعی روی لبش نشاند.

- یکم استرس دارم

سارا چشمکی زد و گفت :

- نگران نباش ... کنار داداشم بهت بد نمی گذره

زهر خندی زد و گفت :

- از همینش می ترسم ... می ترسم زیادی خوش بگذره

سارا بلند خندید و به سمت در اتاق رفت.

- تو و سیاوش زوج بامزه ای می شید

در اتاق بسته شد. کنار پنجره ایستاد و به رزهای رنگی درون باغچه خیره شد. گذشته مثل فیلمی که روی دور تند گذاشته باشند از جلوی چشمانش می گذشت. ذهنش مثل دریایی طوفانی بود ، مواج و نا آرام ... هر چه فکر می کرد کمتر به نتیجه می رسید. گوشیش زنگ خورد.

به طرف میزتحریر رفت و آن را برداشت. به صفحه آن نگاه کرد ... ترانه ... گوشی را خاموش کرد. حوصله حرفهای ترانه را نداشت. زمانی خودش دیگران را نصیحت می کرد ولی حالا ، شنیدن حرفهایی از آن جنس برایش سخت بود.

در اتاق به شدت باز شد. تکان خورد و به عقب برگشت.

- تو چرا مثل آدم نمیای تو اتاق

پانیذ دسته ای از موهای اتوکرده اش را پشت گوشش گذاشت و با لحنی حق به جانب گفت :

- باز گیر دادیا ...

بعد چند قدم به سمتش آمد و نگاهش رنگ تحسین گرفت.

- ای ول ... چقدر خوشگل شدی ... دست سارا جون درد نکنه

به تنها چیزی که در این لحظه اهمیت نمی داد، زیبایی بود. صندلی میز تحریررا بیرون کشید و روی آن نشست. فکرهای مزاحم در ذهنش رژه می رفتند.

- می تونی یه لیوان آب و یه مسکن برام بیاری

پانیذ ابروهایش را بالا برد.

- نچ ... نمی تونم ... اینجا که خونه خودمون نیست ، از کجا بیارم

کف دستش را روی پیشانیش فشار داد.

- سردرد داره دیوونم می کنه

- می خوای به سیاوش بگم که ...

میان حرفش پرید.

- نه لازم نکرده ... مهمونها اومدن

پانیذ لبه میز نشست.

بقیه در ادامه مطلب